Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Υπάρχει πια προλεταριακή κουλτούρα;



Υπάρχει σήμερα τραγούδι που να λέει τίποτα άλλο στους εργάτες παρά "κανονίστε να γίνετε πλούσιοι" ή να μη λέει απολύτως τίποτα; Και γενικότερα, υπάρχει πια προλεταριακή κουλτούρα με διαφορετικές αξίες και θεσμούς απ' του κεφαλαίου; Κι αν υπήρχε κάποτε, τί μεσολάβησε;

στις επόμενες συνεδρίες: τυπική και πραγματική υπαγωγή, κρίση και αναδιάρθρωση, προλεταριακή θετικότητα κι αρνητικότητα και άλλα πολλά.

3 σχόλια:

  1. Μια πολή καλή αναφορά σχετικά με το θέμα υπάρχει στην αυτοβιογραφία του Μάρκου στην εισαγωγή που έχει γράψει η Αγγέλα Καϊλ (εκδόσεις παπαζήση).

    Χαρακτηριστικό απόσπασμα:
    "Ο αστός έχει μάθει να βλέπει τάξη, μέτρο, εξυπνάδα, και ομορφιά μόνο στο δρόμο που οδηγεί στο χρήμα, στη δύναμη, στη σιγουριά. Τυφλά τελείως αγνοεί ότι οι μάγκες (μιλάει για τους ρεμπέτες κλπ) χαίρονται την αυστηρή τάξη, ομορφιά και μέτρο της μουσικής και του χορού τους που οι ίδιοι με τη θέληση τους επέβαλαν σαν απάντηση στο χάος που τους κληροδότησε η κοινωνία."

    Για να κάνω και ένα μικρό δικό μου σχόλιο θεωρώ ότι η προλεταριακή κουλτούρα είναι μία συνέχεια της τέχνης της υπαίθρου - της παραδοσιακής τέχνης. Οπότε βασικό ρόλο στην φθίνουσα πορεία και της προλεταριακής κουλτούρας έπαιξε η κρίση της προλεταριακής ταυτότητας καθώς και της ταυτότητας του ατόμου γενικότερα στην χαοτική διάσταση των πόλεων. Η προλεταριακή κουλτούρα ως ένα σημείο ήταν μία ύστατη προσπάθεια να συγκρατηθει ο κοινωνικός ρόλος του ατόμου πρωτού το μοντέρνο κράτος εξαλείψει όποιαδήποτε διαφοροποίηση. Στη συνέχεια όμως τα κατάφερε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρον αυτό (και το βιβλίο όντως καλό). Θα ψάξω κάποια πραγματάκια και θα επανέλθω και πάνω στο θέμα της πόλης πάντως, που σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι ήταν η αιτία της εξαφάνισης αυτής. εντωμεταξύ, κάθε ιδέα πάνω στο θέμα καλοδεχούμενη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. για τη διεύρυνση της συζήτησης:

    “Η μουσική και το τραγούδι δε χρειάζεται να είναι ανατρεπτικά και απρόβλεπτα. Υπάρχουν και για να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής”, λέει κάπου η Λένα Πλάτωνος. Αυτή κατά τη γνώμη μου είναι μια ειλικρινής δήλωση για κάποιον που ασχολείται με την τέχνη επαγγελματικά (και για τους χομπίστες εξίσου) και δεν βλέπει σ’ αυτό που κάνει πράγματα που δεν υπάρχουν.

    από εδώ:http://arsenelumpen.wordpress.com/?s=%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%B1+%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82

    ΑπάντησηΔιαγραφή